GPmyasS

Χάνομαι. Εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες. Αν με στείλεις σε περιοχή που δεν γνωρίζω, ακόμα και να μου δώσεις σαφέστατες οδηγίες, δεν θα φτάσω ποτέ στον τελικό προορισμό μου. Κάπου στην πορεία θα χαθώ, θα πανικοβληθώ, και θα τριγυρνάω σα τον βλάκα μέχρι να βρω κάτα τύχη τον σωστό δρόμο, ή μέχρι να δω πινακίδα που να λέει “Προς Βουλγαρία”  (true story) και να αποφασίσω να κάνω αναστροφή.

Το λοιπόν, σήμερα έπρεπε να πάω στον λογιστή μου, ο οποίος βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης, με την οποία σαφώς δεν είχα έως τώρα ουδεμία σχέση, πέρα απο μερικά χαιρετίσματα που της έδινα απο την ασφάλεια του περιφερειακού. Που κατάρα στις αποδείξεις δηλαδή. Αν δεν ήταν αυτές στη μέση, μια χαρά θα τα λέγαμε απο το τηλέφωνο όπως τόσα χρόνια, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. 

Αποφασίζω πως είμαι χαμένη υπόθεση πριν καν ξεκινήσω, και δανείζομαι το gps της Φανής το οποίο είτε είναι λίγο στην κοσμάρα του ώρες ώρες και λέει ότι να ‘ναι, ή δεν μας συμπαθεί και το κάνει επίτηδες. 

Το ρυθμίζω και ξεκινάω να κατακτήσω τον Εύοσμο! 

Και το δράμα αρχίζει απο την στιγμή που η κοπελίτσα λέει το πρώτο της “Σε 200 μέτρα στρίψτε αριστερά”. Που είναι το πρόβλημα, θα μου πεις. Στο ότι δεν μπορώ να υπολογίσω πόση είναι η απόσταση των 200 μέτρων. Έχω ένα μέτρο με laser, το οποίο έχει λαλήσει, και μια φορά που μαλακιζόμουν και στόχευα τα πάντα μέσα στο σπίτι, έδειχνε πως η απόσταση μεταξύ εμού και του ψυγείου ήταν 27 μέτρα, ενώ ήμουν 4-5 βήματα μακριά του. Ε, κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Έχω σταματήσει πλέον να απαντώ σε ερωτήσεις τύπου “Πόσο μακριά είναι το τάδε?”, απο τότε που είπα σε μια τουρίστρια -on foot και φορτωμένη με 800 βαλίτσες- πως το ξενοδοχείο που ήθελε να πάει ήταν 3 χιλιόμετρα μακριά, ενώ στην πραγματικότητα η απόσταση δεν ξεπερνούσε το χιλιόμετρο. Τα εγκεφαλικά της τουρίστριας όσα και οι βαλίτσες της. 

Περνάω που λες το σωστό φανάρι, αρχίζει να τσιρίζει αυτή “Στρίψτε αριστερά!”, “Όπου θέλω θα στρίψω!” της λέω για να της φύγει η μαγκιά, και την αφήνω να κάνει υπολογισμό καινούριας διαδρομής. Στρίβω στο επόμενο φανάρι, και απο κει και πέρα μια ήταν η σκέψη  που βασάνιζε όλο μου το είναι. Κάθε πότε αναβαθμίζουν τους χάρτες? Επικρατέστερη απάντηση το “ποτέ”. Η γκόμενα με διέταξε τουλάχιστον 3 φορές να στρίψω πάνω σε τοίχο, άλλες 2 να μπω ανάποδα σε μονόδρομο, και με έβαλε και μια φορά στην αυλή ενός συγκροτήματος. Να κάνω άσκοπους κύκλους βρίζοντας την εγώ, να υπολογίζει αυτή. Αν και περνούσαμε πολύ ωραία, αποφάσισα να παραιτηθώ απο την προσπάθεια πριν αρχίσει να στάζει εγκεφαλικό υγρό απο τα ρουθούνια μου, ρώτησα έναν κύριο για οδηγίες, και τελικά “Φτάσατε στον προορισμό σας” όπως με ενημέρωσε το κορίτσι που είχα ξεχάσει ανοιχτό.

Fuck technology. Ρωτώντας πας στην Πόλη!