Europe according to the Greeks

Απλά γαμάτο..

Και επειδή πρέπει να κολλήσεις την μούρη σου στην οθόνη για να καταλάβεις τι γράφει, check it out εδώ.

Back for good

And we are officially back in business.
Ελπίζω να είχατε όλοι ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι.
See you around.

Πάρτε κι ένα τραγουδάκι, που πολύ μου αρέσει τώρα τελευταία.

Collateral

Ακολουθεί απόσπασμα απο μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Julian D. W. Phillips. Θα βρείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ

“Last week, the European Parliament’s Committee on Economic and Monetary Affairs agreed to allow central counterparties to accept gold as collateral. Once ratified, we would see gold redefined as a highly liquid asset under the Capital Requirements IV Directive, due in June from the European Commission. This is not the first time gold has been accepted as collateral. Late in 2010 ICE Clear Europe, a leading European derivatives clearing house became the first clearing house in Europe to accept gold as collateral. In February of this year JP Morgan became the first bank to accept gold bullion as collateral. The Chicago Mercantile Exchange is now accepting gold as collateral for certain trades and the London-based clearing house LCH Clearnet has said it also plans to start accepting gold as collateral later this year subject to regulatory approval.

Of critical interest to the gold markets is the sight of Greek gold. Greece currently owns 111.5 tones of gold in its reserves [79.3% of its reserves] which can be taken out of its reach and into the hands of creditors. The sale of its government-owned assets to private hands under the pressure of distressed finances may well not achieve anywhere near their value. Would the Greek government pay the proceeds across to creditors immediately? Their gold has far more value than its current market price. 

But has it already been used as collateral in a Bank of International Settlement deal where it was swapped for foreign currencies? Last year the B.I.S. undertook many gold/currency swaps in mysterious, undisclosed situations. Were they tied to the bailouts? There will be no more devastating a blow to Greece’s financial credibility than a disclosure that the gold has already gone. It’s equivalent to the family jewels being sold off. And that is gold’s value, not its market price!

The current gold price is irrelevant to the repayment of debt. 111.5 tonnes is worth only $5.5 billion, which barely scratches the surface of Greece’s $350 billion debt. In a situation where monetary values are collapsing (the U.N. has just issued a report in which they state their fears of a U.S. dollar collapse) the gold price will leap to levels where national debt becomes relatively easy to repay and certainly worth all the promises a government can make at that time. Gold in extreme situations adds considerable credibility and value to any debt situations, way beyond its market price.

If the gold is there, then Greece would feel that it is the one asset which they can use when all credibility is lost. That’s why central banks hold so much gold in the first place! If Greece were to leave the Eurozone then Greece might have a chance, with their gold, to transition into a more prosperous country.”

  

Extreme makeover - Idiot edition

Ξυπνάς μια μέρα και νοιώθεις διαφορετικά. Κάτι έχει αλλάξει μέσα σου. Σηκώνεσαι απο το κρεβάτι, αισθάνεσαι την προκοπή να κυλάει και να εξαπλώνεται σε ολόκληρο το κορμί σου. Ω ναι! Αποφάσισες πως σήμερα είναι η μέρα που θα ασχοληθείς με τις δουλειές του σπιτιού. Δεν είσαι πλέον απλά ο Μήτσος. Δεν είσαι η Καίτη που αγαπούσες. Είσαι ο Μπομπ ο Μάστορας.

Αρπάζεις το σφυρί και τρέχεις στην αυλή. Και ύστερα σκέφτεσαι πως βαριέσαι λίγο, άσε που έχει και ζέστη, οπότε το αφήνεις για αργότερα.

Έρχεται το μεσημέρι, μόλις έχεις φάει και αρχίζεις να γλαρώνεις. Δε γαμιέται, λες. Θα το κάνεις αργότερα. Τώρα θα πας για την μεσημεριανή σου σιέστα, να στρώσεις επιδερμίδα.

Για το απόγευμα δε, δεν το συζητώ καν. Πρέπει να πας για καφέ στην παραλία, χάνονται τέτοιες ευκαιρίες?

Όμως πότε θα κάνεις τελικά τις δουλειές σου?

Για να μη το κουράζουμε Μήτσο μου, θα σου πω εγώ ποια είναι η κατάλληλη ώρα να βγεις καμαρωτός και να αρχίσεις να κοπανάς με το σφυρί ότι βρεις μπροστά σου.

ΣΤΙΣ 6 ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΟ ΠΡΩΙ.

Γιατί μπορείς ρε αγορίνα μου. Και μη μασάς, δεν ενοχλείς κανέναν. Γιατί κανείς μας δεν κοιμάται. Όλοι κλαμπάρουμε εκείνη την ώρα. 

Θα φταίω εγώ ρε καραγκιόζη αν σηκωθώ αύριο το χάραμα, κατά τις 3 ας πούμε που με βολεύει, και βάλω κομπρεσέρ, τροχό, 2-3 ηλεκτρικές σκούπες, και 5 μίξερ να δουλεύουν ταυτόχρονα?

ΠΑΝΙΒΛΑΚΑ.

Τάσεις καταστροφής

Μέρες παραίτησης. Απο τα πάντα.

Δυο πόδια που τρέχουν επειδή πρέπει.

Δυο αυτιά που ακούνε δεκάδες μαλακίες.

Ένα στόμα που δεν αντιδρά, γιατί ο εγκέφαλος απεργεί και αρνείται να δώσει εντολή. 

Ένα τραγούδι που παίζει εδώ και ώρες στο repeat.

Και ένα μαύρο σημάδι στον δρόμο που δεν λέει να φύγει. Που πρέπει να φύγει, γιατί δεν αντέχω να το βλέπω κάθε μέρα. 

I follow rivers

A song to say goodnight.

Or good morning.

Αναλόγως απο ποια πλευρά το βλέπεις. 

Η σαμπρέλα

Υπάρχουν άνθρωποι που θα θεωρώ για πάντα φίλους μου, ακόμα κι αν έχουμε χαθεί μέσα στον χρόνο. Είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, είτε από συνειδητή επιλογή. Δεν δίνω καμία σημασία στους λόγους. Ξέρω μόνο πως κάθε φορά που ξεκινάει κάποια συζήτηση που αφορά τα εφηβικά μας χρόνια με το “Θυμάσαι τότε που...” εμφανίζονται αυτομάτως καμιά 15αριά φάτσες μέσα στο κεφάλι μου, μου χαμογελούν με νοσταλγία, με παίρνουν απο το χέρι και γυρνάμε όλοι μαζί πίσω.

Σε αυτό το “τότε που”, που είναι γεμάτο με εικόνες, στιγμές, φωνές, γέλια. Εφηβικούς έρωτες και εγωισμούς, ζήλειες και μούτρα που περνούσαν στο δεκάλεπτο. Με φωτιές στην παραλία και τρικλοποδιές στην άμμο. Με πολλή άγνοια και ακόμα περισσότερη ευτυχία. Και ποδήλατα. Πολλά ποδήλατα. Παρατημένα συνήθως στην μέση του δρόμου.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια μεγάλη σαμπρέλα, που ερχόταν κάθε καλοκαίρι μαζί μας στην θάλασσα και είχαμε βαλθεί να ανέβουμε έστω και μια φορά όλοι μαζί πάνω της, χωρίς να πέσουμε. Δεν τα καταφέραμε ποτέ.

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και η σαμπρέλα ξεφούσκωνε, εμείς μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Κατάλαβα πως τίποτε δε θα ήταν πλέον το ίδιο, μια μέρα που φεύγοντας απο ένα καφέ μπήκε ο καθένας στο αυτοκίνητο του. Ούτε ένα ποδήλατο παρατημένο στον δρόμο. 

Πριν μερικές μέρες έλαβα μια πρόσκληση στο facebook για μια εκδήλωση με θέμα “friends reunion”. Ήταν για σήμερα.

Το reunion τελικά δε θα γίνει απόψε, αλλά αύριο, στην κηδεία του Απόστολου, ο οποίος έχασε τη ζωή του χτες το βράδυ σε μια επικίνδυνη στροφή. Το έμαθα πριν μερικές ώρες, και έμεινα να κοιτάω τα καρότσια στο πάρκινγκ του σούπερμαρκετ, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πως αυτόν τον άνθρωπο δεν πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ. Ποτέ.

Ποτέ. Ίσως το αποδεχτώ, αν το επαναλάβω μερικές εκατοντάδες φορές ακόμα στον εαυτό  μου.

What makes stupidity really insufferable is that it is forever in action - idiocy knows no rest

Μπα σε καλό σας σκασμένα, έχετε χιούμορ τελικά!

Truffle Shuffle

Είμαι 7 χρονών. Μπορεί να είμαι και 8. Ας πούμε ότι είμαι 7,5 να τελειώνουμε, γιατί μπορώ να παλεύω ώρες με το Alzheimer και άκρη να μη βρω. Είμαι λοιπόν 7,5 χρονών και βρίσκομαι στο σπίτι του φίλου μου του Πάνου. Οι γονείς μας κάθονται στο σαλόνι, κι εμείς οργιάζουμε στην κουζίνα. Χοροπηδάμε, σερνόμαστε στα πατώματα, ψάχνουμε το γωνιακό ντουλάπι στο οποίο η μάνα του πάντα κρύβει σοκολάτες, δεν βρίσκουμε τίποτε, παραιτούμαστε και συνεχίζουμε να κοπανιόμαστε πέρα δώθε. Πάνω που ανάβει το κέφι με κλωτσιές και ξεμάλλιασμα, μπουκάρει μέσα η μάνα του, κι εμείς παίρνουμε αυτομάτως το ύφος “Δεν πλησιάσαμε το ντουλάπι/ σεβαστήκαμε πλήρως τα περιοριστικά μέτρα/παρεμπιπτόντως που έχεις κρύψει τα γλυκά καλή μου γυναίκα/what are you talking about lady?”. Το υφάκι πιάνει, η κ.Κική δεν μας περνάει απο ανάκριση, και μας ανακοινώνει πως νοίκιασαν ταινία απο το βίντεοκλαμπ που άνοιξε μερικές μέρες πριν στην γειτονιά, οπότε ήρθε η ώρα να πάρουμε τους κώλους μας και να πάμε να στηθούμε μπροστά στην τηλεόραση. Εμείς αντιδρούμε λες και μας είπε η γυναίκα “Παιδιά, πήραμε μονόκερο, βγείτε στον κήπο να τον χαϊδέψετε. Α, και σε λίγο θα έρθει και ο Άγιος Βασίλης για καφέ, κάντε την λίστα με τα δώρα που θέλετε για φέτος.”  Λογική αντίδραση, δεδομένου πως μέχρι τότε ο συνδυασμός των λέξεων “νοικιάζω” και “βίντεοκλαμπ” στην ίδια πρόταση ήταν τουλάχιστον ουτοπικό σενάριο για το παραμελημένο απο την τεχνολογική εξέλιξη προάστιο μας. Τα βίντεο τα είχαμε για να βλέπουμε καμιά βάπτιση, κάνα γάμο, τέτοια πράγματα. Την χαρά μου την έβρισκα όταν πήγαινα στον θείο μου στην Καλαμαριά, έπαιρνα 4-5 κασέτες Jumaru απο το απέναντι βίντεοκλαμπ, και καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τρέξουν τα σάλια μου απο την αποχαύνωση.

Και μετά απο αυτή την ευχάριστη εικόνα, συνεχίζω. Στρωνόμαστε λοιπόν στο σαλόνι, η κασέτα μπαίνει στην υποδοχή, πατιέται το play, και στην οθόνη εμφανίζεται μια νεκροκεφαλή, την οποία ακολουθεί ο τίτλος. The Goonies. 

Μέσα στα είκοσι πρώτα λεπτά τρια παιδικά μυαλά χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Δεν τα νοιάζει τίποτε άλλο, παρά μόνο το ταξίδι που ξεκινάει μπροστά στα μάτια τους για την εύρεση ενός χαμένου θησαυρού που θα σώσει μια ολόκληρη γειτονιά απο τις μπουλντόζες του κακού κυρίου (δεν ήξερα την λέξη “μαλάκας” τότε) που θέλει να ισοπεδώσει τα σπίτια των Goonies για να χτίσει γήπεδο του γκολφ. Παρακολουθούμε τον Mikey και την παρέα του να λύνουν γρίφους, να πέφτουν σε παγίδες, να κυνηγιούνται απο τους Φρατέλις, να μην τα παρατάνε. Μαγευόμαστε ακόμα περισσότερο όταν βρίσκουν το πλοίο. Τρομάζουμε όταν τους πιάνουν οι κακοί της υπόθεσης. Αγωνιούμε για το αν θα τα καταφέρουν τελικά. Και τα καταφέρνουν. Κι εμείς χαμογελάμε.  

Καθώς πατιέται το eject εγώ κάνω προγραμματικές δηλώσεις, λες και με ρώτησε κανείς. “Τα Goonies θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου ταινία”, λέω με στόμφο.

Την επόμενη βδομάδα μας ρωτάνε ποια ταινία θέλουμε να δούμε. Και οι τρεις δίνουμε την ίδια απάντηση. Την οποία δεν αλλάζουμε για αρκετό καιρό.

Είμαι 30. Και είμαι βόδι. Γιατί εδώ που πρέπει να κάνω εκπτώσεις, το Alzheimer κοιμάται όρθιο. Μόνο στα 7-8 ξέρω να κάνω παζάρια. Τέλος πάντων, είμαι 30 και χαζεύω στο torrentz, μπας και βγήκε κανένα καινούριο επεισόδιο των σειρών που παρακολουθώ και δεν το πήρα χαμπάρι. Η Meredith δεν μας κάνει την χάρη, και οι Sam και Dean μόλις άνοιξαν πόλεμο με τον Θεό, αλλά απο Οκτώβρη θα μάθουμε τι γίνεται.  Μια αναλαμπή βαράει ξαφνικά τον εγκέφαλο μου και κατεβάζω την “αγαπημένη μου ταινία για πάντα”. Έχω γύρω στα 15 χρόνια να την δω και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξενερώσω και να πάει το “για πάντα” περίπατο.

Την βάζω να παίζει. Αυτή τη φορά δεν μου χρειάζονται είκοσι λεπτά. Απο το πρώτο κιόλας πλάνο γυρίζω πίσω. Στην εποχή που το αβγό ήταν αυγό. Τότε που το πρώτο παγωτό το τρώγαμε στις 15 Ιουνίου, και μετρούσαμε πόσα μπάνια κάναμε το καλοκαίρι για να την πούμε στους συμμαθητές μας τον Σεπτέμβρη. Τότε που οι εποχές ήταν τέσσερις, και το μοναδικό μας βάσανο το σχολείο. Τότε που όλα ήταν πιο απλά.

Παρακολουθώ την ταινία σα να την βλέπω για πρώτη φορά. Κι ας είναι η 854^η. Κι ας ξέρω όλους τους διαλόγους απ’ έξω. Ο ενθουσιασμός μου είναι ακριβώς ο ίδιος. Στο τέλος συγκινούμαι. Ίσως γιατί προς στιγμήν ξαναπίστεψα στους χαμένους θησαυρούς. Ίσως γιατί συνειδητοποίησα πως δεν έχω μετρήσει τα μπάνια μου εδώ και πάρα πολλά καλοκαίρια.

Ίσως γιατί το παιδικό μου “για πάντα” δεν χάθηκε μέσα στα χρόνια που πέρασαν.

GPmyasS

Χάνομαι. Εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες. Αν με στείλεις σε περιοχή που δεν γνωρίζω, ακόμα και να μου δώσεις σαφέστατες οδηγίες, δεν θα φτάσω ποτέ στον τελικό προορισμό μου. Κάπου στην πορεία θα χαθώ, θα πανικοβληθώ, και θα τριγυρνάω σα τον βλάκα μέχρι να βρω κάτα τύχη τον σωστό δρόμο, ή μέχρι να δω πινακίδα που να λέει “Προς Βουλγαρία”  (true story) και να αποφασίσω να κάνω αναστροφή.

Το λοιπόν, σήμερα έπρεπε να πάω στον λογιστή μου, ο οποίος βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης, με την οποία σαφώς δεν είχα έως τώρα ουδεμία σχέση, πέρα απο μερικά χαιρετίσματα που της έδινα απο την ασφάλεια του περιφερειακού. Που κατάρα στις αποδείξεις δηλαδή. Αν δεν ήταν αυτές στη μέση, μια χαρά θα τα λέγαμε απο το τηλέφωνο όπως τόσα χρόνια, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. 

Αποφασίζω πως είμαι χαμένη υπόθεση πριν καν ξεκινήσω, και δανείζομαι το gps της Φανής το οποίο είτε είναι λίγο στην κοσμάρα του ώρες ώρες και λέει ότι να ‘ναι, ή δεν μας συμπαθεί και το κάνει επίτηδες. 

Το ρυθμίζω και ξεκινάω να κατακτήσω τον Εύοσμο! 

Και το δράμα αρχίζει απο την στιγμή που η κοπελίτσα λέει το πρώτο της “Σε 200 μέτρα στρίψτε αριστερά”. Που είναι το πρόβλημα, θα μου πεις. Στο ότι δεν μπορώ να υπολογίσω πόση είναι η απόσταση των 200 μέτρων. Έχω ένα μέτρο με laser, το οποίο έχει λαλήσει, και μια φορά που μαλακιζόμουν και στόχευα τα πάντα μέσα στο σπίτι, έδειχνε πως η απόσταση μεταξύ εμού και του ψυγείου ήταν 27 μέτρα, ενώ ήμουν 4-5 βήματα μακριά του. Ε, κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Έχω σταματήσει πλέον να απαντώ σε ερωτήσεις τύπου “Πόσο μακριά είναι το τάδε?”, απο τότε που είπα σε μια τουρίστρια -on foot και φορτωμένη με 800 βαλίτσες- πως το ξενοδοχείο που ήθελε να πάει ήταν 3 χιλιόμετρα μακριά, ενώ στην πραγματικότητα η απόσταση δεν ξεπερνούσε το χιλιόμετρο. Τα εγκεφαλικά της τουρίστριας όσα και οι βαλίτσες της. 

Περνάω που λες το σωστό φανάρι, αρχίζει να τσιρίζει αυτή “Στρίψτε αριστερά!”, “Όπου θέλω θα στρίψω!” της λέω για να της φύγει η μαγκιά, και την αφήνω να κάνει υπολογισμό καινούριας διαδρομής. Στρίβω στο επόμενο φανάρι, και απο κει και πέρα μια ήταν η σκέψη  που βασάνιζε όλο μου το είναι. Κάθε πότε αναβαθμίζουν τους χάρτες? Επικρατέστερη απάντηση το “ποτέ”. Η γκόμενα με διέταξε τουλάχιστον 3 φορές να στρίψω πάνω σε τοίχο, άλλες 2 να μπω ανάποδα σε μονόδρομο, και με έβαλε και μια φορά στην αυλή ενός συγκροτήματος. Να κάνω άσκοπους κύκλους βρίζοντας την εγώ, να υπολογίζει αυτή. Αν και περνούσαμε πολύ ωραία, αποφάσισα να παραιτηθώ απο την προσπάθεια πριν αρχίσει να στάζει εγκεφαλικό υγρό απο τα ρουθούνια μου, ρώτησα έναν κύριο για οδηγίες, και τελικά “Φτάσατε στον προορισμό σας” όπως με ενημέρωσε το κορίτσι που είχα ξεχάσει ανοιχτό.

Fuck technology. Ρωτώντας πας στην Πόλη!