Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Η σαμπρέλα


Υπάρχουν άνθρωποι που θα θεωρώ για πάντα φίλους μου, ακόμα κι αν έχουμε χαθεί μέσα στον χρόνο. Είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, είτε από συνειδητή επιλογή. Δεν δίνω καμία σημασία στους λόγους. Ξέρω μόνο πως κάθε φορά που ξεκινάει κάποια συζήτηση που αφορά τα εφηβικά μας χρόνια με το “Θυμάσαι τότε που...” εμφανίζονται αυτομάτως καμιά 15αριά φάτσες μέσα στο κεφάλι μου, μου χαμογελούν με νοσταλγία, με παίρνουν απο το χέρι και γυρνάμε όλοι μαζί πίσω.

Σε αυτό το “τότε που”, που είναι γεμάτο με εικόνες, στιγμές, φωνές, γέλια. Εφηβικούς έρωτες και εγωισμούς, ζήλειες και μούτρα που περνούσαν στο δεκάλεπτο. Με φωτιές στην παραλία και τρικλοποδιές στην άμμο. Με πολλή άγνοια και ακόμα περισσότερη ευτυχία. Και ποδήλατα. Πολλά ποδήλατα. Παρατημένα συνήθως στην μέση του δρόμου.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια μεγάλη σαμπρέλα, που ερχόταν κάθε καλοκαίρι μαζί μας στην θάλασσα και είχαμε βαλθεί να ανέβουμε έστω και μια φορά όλοι μαζί πάνω της, χωρίς να πέσουμε. Δεν τα καταφέραμε ποτέ.

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και η σαμπρέλα ξεφούσκωνε, εμείς μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Κατάλαβα πως τίποτε δε θα ήταν πλέον το ίδιο, μια μέρα που φεύγοντας απο ένα καφέ μπήκε ο καθένας στο αυτοκίνητο του. Ούτε ένα ποδήλατο παρατημένο στον δρόμο. 

Πριν μερικές μέρες έλαβα μια πρόσκληση στο facebook για μια εκδήλωση με θέμα “friends reunion”. Ήταν για σήμερα.

Το reunion τελικά δε θα γίνει απόψε, αλλά αύριο, στην κηδεία του Απόστολου, ο οποίος έχασε τη ζωή του χτες το βράδυ σε μια επικίνδυνη στροφή. Το έμαθα πριν μερικές ώρες, και έμεινα να κοιτάω τα καρότσια στο πάρκινγκ του σούπερμαρκετ, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πως αυτόν τον άνθρωπο δεν πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ. Ποτέ.

Ποτέ. Ίσως το αποδεχτώ, αν το επαναλάβω μερικές εκατοντάδες φορές ακόμα στον εαυτό  μου.

10 σχόλια:

Hitori Tana είπε...

:(

Διαβάζοντας το ποστ μου έρχονταν κι εμένα διάφορες εικόνες νοσταλγίας αυτής της ανεμελιάς.

Αλλά, το τέλος με έκοψε. Σόρρυ για τον φίλο σου. Δεν ξέρω, ίσως να σημαίνει πολλά ότι έχεις ζωντανή την εικόνα του μέσα σου. Πάντως, λυπάμαι.

Ανώνυμος είπε...

τι λες τωρα? δεν ειναι δυνατον...δεν ειναι απλα δυνατον :( δε ξερω τι αλλο να πω...

Ε ρε πουστη μου και εγω ειπα οχι στην προσκληση για να μη σας το χαλασω :( γαμωστροφες...

ola de palabras... είπε...

Λυπάμαι πολύ, ειλικρινά λυπάμαι πάρα πολύ... Το ξέρω αυτό το άδειο. Και τον πόνο αυτού του ποτέ. Αυτόν τον πόνο που ξεκινάει από το μυαλό και σιγά-σιγά μεταδίδεται σε όλο το κορμί. Έχασα πέρισυ τον ένα και μοναδικό καλύτερό μου φίλο. Ορφάνεψα...
Σε συμπονώ, μικρή μου...
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για σένα. Δεν έχει σημασία που δεν γνωριζόμαστε. Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο από αυτόν τον πόνο και να το πετάξω μακριά...

kitrini kordella είπε...

αυτο που περιγραφεις τοσο ομορφα, λεγεται ζωη..

οσο για τον θανατο νομιζω δεν θα τον αποδεκτουμε ποτε.. απλα τοποθετουμε τον θανοντα σε ενα αλλο χωρο..

η αισθηση οτι ειναι ΕΚΕΙ υπαρχει εντονη, ποτε κανεις δε σκεφτεται παει τελειωσε..

Nat είπε...

Hitori Tana, σε ευχαριστώ πολύ. Δυστυχώς προστέθηκαν και κάποιες πολύ δυσάρεστες εικόνες στον εγκέφαλο μου αυτές τις μέρες.

Αγάπη, είναι. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις.

Αθηνά μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την υποστήριξη σου. Λυπάμαι για τον φίλο σου. Η ζωή δυστυχώς είναι άδικη. Την τελευταία σου πρόταση την σκεφτόμουν πολύ έντονα χτες που έβλεπα τους γονείς του. Πέθαναν και αυτοί μαζί με το παιδί τους.

kitrini kordella προς το παρόν έχω να ξεπεράσω το σοκ του "πως", διότι είχε πολύ άσχημο θανατο. Η αποδοχή ή η αποφυγή αυτής θα αργήσει μάλλον λίγο.

ria είπε...

κριμα...

nefelokokkugia είπε...

....
Καλημέρα κοριτσάκι και μια cyber αγκαλιά

Crazy Tourists είπε...

Το ίδιο reunion κάναμε με τους παιδικούς μου φίλους πριν λίγα χρόνια...
Το καλό είναι ότι οι αναμνήσεις δε φεύγουν ποτέ, ξεθωριάζουν αλλά δε φεύγουν...

Τρελοτουρίστρια

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Νομίζω οτι είμαι το κατάλληλο άτομο..για μένα η φιλία είναι σχέση ζωής και βάση για να φτιάξεις χαρακτήρα..ακόμα ..είμαι σε ηλικία που έχασα φίλες και τοι δραματική σύμπτωση..πριν 37 μέρες "έφυγε " η Πόπη, η φίλη μου Πόπη ..συμμαθήτρια μου απο το δημοτικό και μετά στο Καλαμαρί και μετά..οι συναντήσεις μας με όλες στα εκάστοτε ζαχαροπλαστεία γι να τα πούμε..Πάντα η ανάμνηση θα υπάρχει ..δεν ξεπερνιέται..

Nat είπε...

ria :)

nef ευχαριστώ και ανταποδίδω ;)

Τρελοτουρίστρια ένας φίλος μου έλεγε πως οι αναμνήσεις κρατάνε τον άνθρωπο ζωντανό. Νομίζω είχε απόλυτο δίκιο.

Αχτίδα συμφωνώ απόλυτα με την άποψη σου περί φιλίας. Τα συλλυπητήρια μου για την Πόπη, λυπάμαι πολύ.