Η σαμπρέλα

Υπάρχουν άνθρωποι που θα θεωρώ για πάντα φίλους μου, ακόμα κι αν έχουμε χαθεί μέσα στον χρόνο. Είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, είτε από συνειδητή επιλογή. Δεν δίνω καμία σημασία στους λόγους. Ξέρω μόνο πως κάθε φορά που ξεκινάει κάποια συζήτηση που αφορά τα εφηβικά μας χρόνια με το “Θυμάσαι τότε που...” εμφανίζονται αυτομάτως καμιά 15αριά φάτσες μέσα στο κεφάλι μου, μου χαμογελούν με νοσταλγία, με παίρνουν απο το χέρι και γυρνάμε όλοι μαζί πίσω.

Σε αυτό το “τότε που”, που είναι γεμάτο με εικόνες, στιγμές, φωνές, γέλια. Εφηβικούς έρωτες και εγωισμούς, ζήλειες και μούτρα που περνούσαν στο δεκάλεπτο. Με φωτιές στην παραλία και τρικλοποδιές στην άμμο. Με πολλή άγνοια και ακόμα περισσότερη ευτυχία. Και ποδήλατα. Πολλά ποδήλατα. Παρατημένα συνήθως στην μέση του δρόμου.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια μεγάλη σαμπρέλα, που ερχόταν κάθε καλοκαίρι μαζί μας στην θάλασσα και είχαμε βαλθεί να ανέβουμε έστω και μια φορά όλοι μαζί πάνω της, χωρίς να πέσουμε. Δεν τα καταφέραμε ποτέ.

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και η σαμπρέλα ξεφούσκωνε, εμείς μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Κατάλαβα πως τίποτε δε θα ήταν πλέον το ίδιο, μια μέρα που φεύγοντας απο ένα καφέ μπήκε ο καθένας στο αυτοκίνητο του. Ούτε ένα ποδήλατο παρατημένο στον δρόμο. 

Πριν μερικές μέρες έλαβα μια πρόσκληση στο facebook για μια εκδήλωση με θέμα “friends reunion”. Ήταν για σήμερα.

Το reunion τελικά δε θα γίνει απόψε, αλλά αύριο, στην κηδεία του Απόστολου, ο οποίος έχασε τη ζωή του χτες το βράδυ σε μια επικίνδυνη στροφή. Το έμαθα πριν μερικές ώρες, και έμεινα να κοιτάω τα καρότσια στο πάρκινγκ του σούπερμαρκετ, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πως αυτόν τον άνθρωπο δεν πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ. Ποτέ.

Ποτέ. Ίσως το αποδεχτώ, αν το επαναλάβω μερικές εκατοντάδες φορές ακόμα στον εαυτό  μου.