Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Collateral


Ακολουθεί απόσπασμα απο μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Julian D. W. Phillips. Θα βρείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ

“Last week, the European Parliament’s Committee on Economic and Monetary Affairs agreed to allow central counterparties to accept gold as collateral. Once ratified, we would see gold redefined as a highly liquid asset under the Capital Requirements IV Directive, due in June from the European Commission. This is not the first time gold has been accepted as collateral. Late in 2010 ICE Clear Europe, a leading European derivatives clearing house became the first clearing house in Europe to accept gold as collateral. In February of this year JP Morgan became the first bank to accept gold bullion as collateral. The Chicago Mercantile Exchange is now accepting gold as collateral for certain trades and the London-based clearing house LCH Clearnet has said it also plans to start accepting gold as collateral later this year subject to regulatory approval.
Of critical interest to the gold markets is the sight of Greek gold. Greece currently owns 111.5 tones of gold in its reserves [79.3% of its reserves] which can be taken out of its reach and into the hands of creditors. The sale of its government-owned assets to private hands under the pressure of distressed finances may well not achieve anywhere near their value. Would the Greek government pay the proceeds across to creditors immediately? Their gold has far more value than its current market price. 
But has it already been used as collateral in a Bank of International Settlement deal where it was swapped for foreign currencies? Last year the B.I.S. undertook many gold/currency swaps in mysterious, undisclosed situations. Were they tied to the bailouts? There will be no more devastating a blow to Greece’s financial credibility than a disclosure that the gold has already gone. It’s equivalent to the family jewels being sold off. And that is gold’s value, not its market price!

The current gold price is irrelevant to the repayment of debt. 111.5 tonnes is worth only $5.5 billion, which barely scratches the surface of Greece’s $350 billion debt. In a situation where monetary values are collapsing (the U.N. has just issued a report in which they state their fears of a U.S. dollar collapse) the gold price will leap to levels where national debt becomes relatively easy to repay and certainly worth all the promises a government can make at that time. Gold in extreme situations adds considerable credibility and value to any debt situations, way beyond its market price.

If the gold is there, then Greece would feel that it is the one asset which they can use when all credibility is lost. That’s why central banks hold so much gold in the first place! If Greece were to leave the Eurozone then Greece might have a chance, with their gold, to transition into a more prosperous country.”


  

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Extreme makeover - Idiot edition


Ξυπνάς μια μέρα και νοιώθεις διαφορετικά. Κάτι έχει αλλάξει μέσα σου. Σηκώνεσαι απο το κρεβάτι, αισθάνεσαι την προκοπή να κυλάει και να εξαπλώνεται σε ολόκληρο το κορμί σου. Ω ναι! Αποφάσισες πως σήμερα είναι η μέρα που θα ασχοληθείς με τις δουλειές του σπιτιού. Δεν είσαι πλέον απλά ο Μήτσος. Δεν είσαι η Καίτη που αγαπούσες. Είσαι ο Μπομπ ο Μάστορας.

Αρπάζεις το σφυρί και τρέχεις στην αυλή. Και ύστερα σκέφτεσαι πως βαριέσαι λίγο, άσε που έχει και ζέστη, οπότε το αφήνεις για αργότερα.

Έρχεται το μεσημέρι, μόλις έχεις φάει και αρχίζεις να γλαρώνεις. Δε γαμιέται, λες. Θα το κάνεις αργότερα. Τώρα θα πας για την μεσημεριανή σου σιέστα, να στρώσεις επιδερμίδα.

Για το απόγευμα δε, δεν το συζητώ καν. Πρέπει να πας για καφέ στην παραλία, χάνονται τέτοιες ευκαιρίες?

Όμως πότε θα κάνεις τελικά τις δουλειές σου?

Για να μη το κουράζουμε Μήτσο μου, θα σου πω εγώ ποια είναι η κατάλληλη ώρα να βγεις καμαρωτός και να αρχίσεις να κοπανάς με το σφυρί ότι βρεις μπροστά σου.

ΣΤΙΣ 6 ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΟ ΠΡΩΙ.

Γιατί μπορείς ρε αγορίνα μου. Και μη μασάς, δεν ενοχλείς κανέναν. Γιατί κανείς μας δεν κοιμάται. Όλοι κλαμπάρουμε εκείνη την ώρα. 

Θα φταίω εγώ ρε καραγκιόζη αν σηκωθώ αύριο το χάραμα, κατά τις 3 ας πούμε που με βολεύει, και βάλω κομπρεσέρ, τροχό, 2-3 ηλεκτρικές σκούπες, και 5 μίξερ να δουλεύουν ταυτόχρονα?

ΠΑΝΙΒΛΑΚΑ.




Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Τάσεις καταστροφής

Μέρες παραίτησης. Απο τα πάντα.
Δυο πόδια που τρέχουν επειδή πρέπει.
Δυο αυτιά που ακούνε δεκάδες μαλακίες.
Ένα στόμα που δεν αντιδρά, γιατί ο εγκέφαλος απεργεί και αρνείται να δώσει εντολή. 
Ένα τραγούδι που παίζει εδώ και ώρες στο repeat.
Και ένα μαύρο σημάδι στον δρόμο που δεν λέει να φύγει. Που πρέπει να φύγει, γιατί δεν αντέχω να το βλέπω κάθε μέρα. 

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Η σαμπρέλα


Υπάρχουν άνθρωποι που θα θεωρώ για πάντα φίλους μου, ακόμα κι αν έχουμε χαθεί μέσα στον χρόνο. Είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, είτε από συνειδητή επιλογή. Δεν δίνω καμία σημασία στους λόγους. Ξέρω μόνο πως κάθε φορά που ξεκινάει κάποια συζήτηση που αφορά τα εφηβικά μας χρόνια με το “Θυμάσαι τότε που...” εμφανίζονται αυτομάτως καμιά 15αριά φάτσες μέσα στο κεφάλι μου, μου χαμογελούν με νοσταλγία, με παίρνουν απο το χέρι και γυρνάμε όλοι μαζί πίσω.

Σε αυτό το “τότε που”, που είναι γεμάτο με εικόνες, στιγμές, φωνές, γέλια. Εφηβικούς έρωτες και εγωισμούς, ζήλειες και μούτρα που περνούσαν στο δεκάλεπτο. Με φωτιές στην παραλία και τρικλοποδιές στην άμμο. Με πολλή άγνοια και ακόμα περισσότερη ευτυχία. Και ποδήλατα. Πολλά ποδήλατα. Παρατημένα συνήθως στην μέση του δρόμου.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια μεγάλη σαμπρέλα, που ερχόταν κάθε καλοκαίρι μαζί μας στην θάλασσα και είχαμε βαλθεί να ανέβουμε έστω και μια φορά όλοι μαζί πάνω της, χωρίς να πέσουμε. Δεν τα καταφέραμε ποτέ.

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και η σαμπρέλα ξεφούσκωνε, εμείς μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Κατάλαβα πως τίποτε δε θα ήταν πλέον το ίδιο, μια μέρα που φεύγοντας απο ένα καφέ μπήκε ο καθένας στο αυτοκίνητο του. Ούτε ένα ποδήλατο παρατημένο στον δρόμο. 

Πριν μερικές μέρες έλαβα μια πρόσκληση στο facebook για μια εκδήλωση με θέμα “friends reunion”. Ήταν για σήμερα.

Το reunion τελικά δε θα γίνει απόψε, αλλά αύριο, στην κηδεία του Απόστολου, ο οποίος έχασε τη ζωή του χτες το βράδυ σε μια επικίνδυνη στροφή. Το έμαθα πριν μερικές ώρες, και έμεινα να κοιτάω τα καρότσια στο πάρκινγκ του σούπερμαρκετ, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πως αυτόν τον άνθρωπο δεν πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ. Ποτέ.

Ποτέ. Ίσως το αποδεχτώ, αν το επαναλάβω μερικές εκατοντάδες φορές ακόμα στον εαυτό  μου.